บันทึกความแปรปรวน

เนื้อเรื่อง

บันทึกความแปรปรวน

 

ฤดูหนาว : ความเหงาเข้ามาเยือน

 

มองออกไปนอกหน้าต่างพลางครุ่นคิด

ดูพินิจมองผู้คนที่ล้นหลาม

ตามสองทางแถบถนนศิวิไลซ์

มีใครใครหลายหลากปลายต้นสาย

วนเวียนคล้ายแลว้าวุ่นในจิตใจ

แต่เหตุใดในฝูงชนที่พ้นผ่าน

พานมาพบพูดและคุยมิช้านาน

ก็ลาปานมิเคยผ่านมาพบกัน

สิ่งละอันพันละน้อยที่เคยจาก

ใจแห้งผากแล้งซึ่งใจพึงหาย

กลับกลายเป็นเหงาซึ่งในทรวงเรา

 

 

ฤดูร้อน : ความสุขเข้ามาความเหงาจากไป

ในวันหนึ่งที่ซึ่งเหมันต์เยือน

ดั่งเจอเพื่อนที่เคยจากนิราศสถาน

มาพบพานเต็มอิ่มปริ่มหัวใจ

ให้ทรวงในหวั่นและไหวดั่งใครคลอน

ใจรอนรอนยามสบตาผู้มาไกล

เธอมาเติมหัวใจที่เคยว่าง

เธอมาขวางเส้นทางของความเหงา

ขอสองเราอยู่คู่ไปมิไคลคลา

ดั่งนภาท้องฟ้าใสไร้เมฆหม่น

ราวดอกผลของไม้ใหญ่ผลิใบสอง

เหมือนนกน้อยคอยคู่และลู่ลม

 

 

 

ฤดูฝน : เมื่อความเศร้ามาเคาะประตู

 

คำโอคำ..น้ำคำเจ้าเป็นไฉน

สู้ไว้ใจมากลับกลอกย้อนยอกจิต

ข้าผิดใดใยเจ้าจึงมาจาก

มาพลัดพรากดวงใจข้าให้ล้ายิ่ง

ไร้ที่พิงยึดเหนี่ยวเลี้ยวลดไป

ไหนโอ้ไหน...ไหนเจ้าว่ารักข้า

แล้วกลับมาบอกกลับในคำนิ่ง

บอกความจริงอันเจ็บปวดรวดร้าวใจ

เหตุใดหนาเจ้าหนาเจ้าจึงบอกมิเคยรัก

แล้วข้าจักทำเช่นไรเมื่อไร้ใจ

 

ฤดูหนาวอีกครา : เพื่อนเก่ามาเยือน

นานโอ้นาน..นานนักใจข้า

ลมหนาวมาพัดพาใจให้เหน็บแสน

ใจหวงแหนภาพเก่าเฝ้าจดจำ

ด้วยน้ำคำใครคนหนึ่งยังฝังจิตต์

ให้มาคิดถึงคืนและวันที่ผันผ่าน

ทั้งสุขพานเศร้าพบบรรจบยิ่ง

เป็นทุกสิ่งจริงเที่ยงในชีวิต

โอบรับมิตรความเหงาเศร้าอีกครา..